Wednesday, February 9, 2011

نیل و سوت فطار

امشب احساس می کنم دخترکی هستم که در کلبه ی کوچکی کنار ریل راه آهن زندگی میکند. , خانه ای که در میان باد شدیدی که در ان نواحی می وزد مقاومت میکند و باد ,صدای سوت قطار را همراهش به سوغات می آورد. و من از در خانه مان بیرون می آمدم و باد میپیچید لابلای موهایم و گونه هایم را نوازش میکرد .
پیراهن خاکستری تیره به تن دارم و یک پیش بند سفید با حاشیه های نوری
خانه ام یک شومینه دارد که قطعه های چوب در آن می سوزند , درست کنار شومینه یک لحاف چهل تیکه دارم که مخصوص مواقعی است که هوس می کنم تا خود صبح کتاب بخوانم
یکی از دیوار های خانه ام را تبدیل به کتاب خانه کرده ام . درست وسط دیوار پنجره ای است با منظره ای که جز سوسوی ستارگان در دوردست هیچ چیز روشنش نمی کند.
و من دیوانه ی این سکوت و همزمان عاشق صدای سوت قطار و هیاهوی باد شیفته وار گیسوان را به دست باد سپرده ام و روبروی باد ایستاده ام
تنها , رها و استوار ...
پی نوشت: دیوانه نشده ام , اما آقای مترو نصفه شبی جوگیر شده هی سوت می زنه , منم که جو گیرتر ! تخیلم باز افسارشو پاره کرد

No comments:

Post a Comment