تمنای نوشتن

هفته ی پیش عروسی یکی از اقواممان بود. تصادفا ان جا خانواده ای را دیدیم که تقریبا 15 سال از هم بی خبر بودیم. 15 سال پیش همسایه ی مان بودند . یادم هست که آن دوران پایه ی پیک نیک و مهمانی های هم بودیم, که وقت خوشی و ناخوشی همراهی مان می کردند .

و این دوران درست همان موقعی بود که رویای سبز من در حال جوانه زدن بود , تمنای نوشتن شد رویای سبز من ...

آن موقع تازه کلاس اول را تمام کرده بودم اما دفتری داشتم که در ان داستان می نوشتم , تخیلاتم درباره ی دختری 7 ساله از هند .

یادم هست که مهمانی یا جشنی برگزار نمی شد مگر این که من با اعتماد به نفس تمام , جلوی یک لشکر آدم بزرگ بایستم و داستان هایم را بخوانم و انصافا نتیجه اش هم جز تشویق و ترغیب چیزی نبود.

داشتم می گفتم شب عروسی همدیگر را دیدیم تمام خانواده شان من و خواهرک را با انگشت نشان می دادند و قربان صدقه مان می رفتند که چه قدر بزرگ شده ایم!!!

اما از آن میان مادر خانواده رو کرد به من و گفت : نیل , نوشته هات کجان؟

قلبم تند تر زد

و ا زهمان شب دنبال رویای سبزم می گردم .